domenica 23 novembre 2014

Ti chjamàssa acquatìna

Ti chjamàssa acquatìna
eccussì, com fa a matìna
quann s'addùna
c'unn è cchjù cosa
tricàre ccu a notta
e subba i pàmpini ci stricàssa
ccu sper 'e sul, tanti, 'e l'asciucare
com fa u jùrnu quann passa
e de l'occhj to' minn'addimanna
u pecchì 'e s'acqua ch'i vela
com si già un t'abbastàssa
a sira ppe' tantu chjantu.
Allùra m'assèttu
e subb i jinòcchji ti jòcu
com s'a sira mai avìssa de venìre
Tu rimani eccussì
com a cosa cchjù bedda ca ti volìssa dire
ma è n'ura ca si senta sul u coru
e mi para brigògna nzurtàre
sa pàcia 'e l'anima ca vatta
ccu paròli.

Ti chiamerei rugiada
così, come fa il mattino
quando si accorge
che non è più cosa
da insistere con la notte
e sulle foglie sfregherei
spere di sole, tante, da asciugarle
come fa il giorno quando passa
e degli occhi tuoi mi domanda
il perché dell'acqua che li vela
come se già non ti bastasse la sera
per tanto pianto.
Allora mi siedo
e sulle ginocchia ti coccolo
come se la sera mai dovesse venire.
Tu rimani così
come la cosa più bella che ti vorrei dire
ma è un'ora che si sente solo il cuore
e mi sembra brutto rovinare tanta pace
dell'anima che batte
con parole.

Nessun commento:

Posta un commento